Mijn bevalling - deel 2

30 juli rond 8 uur 's ochtends kregen we dus te horen dat ze de vliezen konden breken. De baarmoedermond was eindelijk verweekt en ik had genoeg ontsluiting.
Eerst mijn moeder bellen want ze mocht naar het ziekenhuis komen. Gelukkig waren de maatregelen versoepeld en mochten er 2 personen bij de bevalling zijn. Ik had geen bevalplan en wilde alles juist op me af laten komen. Misschien best gek omdat ik niet altijd weet hoe ik reageer in onverwachte situaties. Om deze reden wilde ik ook heel graag mijn moeder erbij hebben omdat zij mij altijd het snelste weer rustig krijgt. Gelukkig vond Peter het geen probleem dat mijn moeder er ook bij zou zijn.

Daar gaan we dan!

Het doorprikken van de vliezen was nog niet zo gemakkelijk. Met het haakje dat hiervoor gebruikt wordt lukte het niet. Uiteindelijk met de sensor die op Lasse zijn hoofd moest worden bevestigd is het gelukt. Het was niet heel prettig maar niet pijnlijk.

Toen moest ik nog aan een infuus voor de weeënopwekkers en oh my.. dat was een struggle. De verloskundige heeft het op vier verschillende plekken geprobeerd maar kreeg het niet voor elkaar. Er moest iemand anders bijgehaald worden, iemand die de hele dag door bloed prikt, maar ook haar lukte het niet. Er werd dus nog iemand anders opgeroepen maar hier moesten we wel lang op wachten. Uiteindelijk is het dankzij persoon nummer 3 wel gelukt. Ook al zat het infuus nu op een hele nare plek op mijn arm, we konden door.

Mijn lichaam had zelf nog niet veel zin in bevallen dus het begon ook echt pas op gang te komen toen ik aan de weeënopwekkers lag.
Ondertussen lag ik lekker STUKtv en Q&Q te kijken voor wat afleiding.

De weeënopwekkers werden steeds wat hoger gezet en liggen vond ik echt niet fijn meer. Gelukkig mocht ik op de rand van het bed zitten en kon Peter tegendruk geven op mijn rug. Mijn moeder was ondertussen het natte washandje steeds aan het verversen. Blijkbaar had ik tussendoor nog wel veel praatjes en kon ik nog lachen.
Rond een uur of 3 's middags begon ik het toch wel erg vervelend te vinden. Niet dat ik het daarvoor nou leuk vond maar nog wel vol te houden. Een uur later werd de pijn me toch teveel en vroeg ik om pijnstilling. Een ruggenprik durfde ik niet dus was de enige optie remifentanil via een infuus. Dit betekende wel dat er nog een keer geprikt moest worden en omdat er rond die tijd niemand meer naar de bevalkamer kon komen moest ik naar boven komen. Heerlijk joh door het ziekenhuis worden gereden terwijl je je weeën ligt weg te puffen.
Omdat het prikken zo moeizaam ging werd er nu met een soort echo apparaat naar een ader gezocht. Super handig want zo hoefde er niet weer 10 keer geprikt te worden. De lieve meneer boven was mij goed aan het afleiden en prikte precies tijdens een wee dus was het deze keer niet zo pijnlijk.

Voor ongeveer een half uur was de pijn minder en lag ik lekker met een washand voor mijn ogen te chillen. Ik kon zelf aangeven wanneer ik op de knop wilde drukken van het pompje. Uiteindelijk deed Peter dit op mijn aanwijzing (eigenlijk mocht dit niet) omdat ik graag met mijn ogen dicht wilde liggen. En toen moest ik plassen. Hup met alle toeters en bellen naar de wc. Mijn moeder en Peter waren op dat moment net hun avondeten naar binnen aan het werken, ze lieten me achteraf weten dat het ondanks de bende prima smaakte. Peter heeft het er nog steeds over dat de wc daarna eruit zag als een crime scene haha! Gelukkig werd dit snel schoongemaakt.
Eenmaal op de wc kreeg ik het gevoel dat ik moest poepen en moest ik racend weer naar bed want ik mocht gaan persen, YES!

Voor mijn gevoel duurde het persen eeuwen maar achteraf in het verslag zag ik dat het maar 47 minuten heeft geduurd. Mijn lichaam liet mij niet echt weten waar ik naartoe moest persen en ik hoorde dat ik naar mijn hoofd aan het persen was en het daardoor niet echt op schoot.
Inmiddels was ook de gynaecoloog haar huis uit gebeld omdat Lasse zijn hartslag daalde. Ik bleef roepen dat ik dit niet kon en zat in zo'n weeën storm dat ik buiten adem raakte. Peter vertelde mij dat ik zelfs heb geroepen dat ze me maar plat moesten spuiten en open moesten snijden om die baby eruit te halen.
De gynaecoloog werd daarna een beetje strenger en zei: 'Als je nou iets minder roept en meer perst is je baby er zo'. Op dat moment werd ik daar zo boos om dat na ongeveer 5 keer persen Lasse dan toch geboren werd. Het voelde alsof hij flink gelanceerd werd maar de verloskundige had hem goed opgevangen en gauw de navelstreng om zijn nek weggehaald.

Ik zei van te voren dat hij eerst schoongemaakt moest worden voordat hij op me mocht liggen want tsja lichtelijk smetvrees maar op dat moment maakte het niets meer uit en ik was meteen verliefd. Ik stak meteen mijn armen uit omdat ik hem vast wilde houden.
Peter mocht de navelstreng doorknippen en ondertussen perste ik nog even 2 keer om ook de placenta uit mijn lichaam te lanceren.

Jaa daar is hij dan!

Van de uren daarna weet ik niet zoveel meer want ik zat helemaal in mijn eigen bubbel dus hieronder een kleine samenvatting van wat ik nog weet en wat ik in de app met mijn zus heb teruggelezen.

Lasse is uiteraard gecontroleerd en alles was perfect.
Ook moest ik gehecht worden, dit vond ik een raar gevoel maar gelukkig was mijn aandacht vooral bij Lasse.
Mijn vader en zus heb ik direct gebeld en Peter heeft zijn moeder gebeld. Die avond mocht ik rond 9 uur douchen en daarna naar de kamer, het bed stond al klaar bij de deur. Ik had alleen echt geen zin om te liggen dus ben met mijn infuus de gang over gelopen. Peter stond me bij de kamer aan te kijken alsof ik gek was.
We moesten nog een aantal dagen in het ziekenhuis blijven. 

Liefs,

Yentl